پذیرشِ عدم قطعیت؛  آرامش در دلِ ندانستن

دوست عزیزم
زندگی، مخصوصاً وقتی پای بیماری‌ای مثل سرطان وسطه، پر از سؤال میشه…
«درمان جواب میده؟» «آینده‌م چی میشه؟» «بدنم چطور تغییر می‌کنه؟»
و واقعیت اینه که… هیچ‌کس جواب قطعی برای این سؤال‌ها نداره.

ما آدما ذاتاً از ندانستن می‌ترسیم.
مغزمون عاشق پیش‌بینیه، چون با دونستن احساس امنیت می‌کنه.
ولی وقتی با چیزایی روبه‌رو می‌شیم که قابل پیش‌بینی نیستن، اضطراب بالا می‌ره.
اینجاست که یکی از قشنگ‌ترین مهارت‌های ذهن‌آگاهی به دادمون می‌رسه:
✨ پذیرشِ ندانستن.

پذیرش یعنی فرار نکردن.
یعنی بگی: «آره، آینده معلوم نیست… اما من هنوز اینجام.»
با همین بدن، همین نفس‌ها، همین لحظه‌ای که واقعاً دارم زندگی‌ش می‌کنم.

پذیرش، تسلیم شدن نیست.
یعنی به جای جنگیدن با ندانستن، یاد بگیری توی دلش نفس بکشی.
آروم، با خودت، با لحظه‌ت.

وقتی این مهارت رو یاد می‌گیری،
دیگه ذهنت رو با کنترلِ چیزای کنترل‌نشدنی خسته نمی‌کنی.
ذهن و بدنت سبک‌تر می‌شن،
و توجهت برمی‌گرده به چیزایی که واقعاً در اختیارتن —
مثل مراقبت از خودت، ارتباط با عزیزات، و لذت بردن از همین لحظه‌های کوچیک و واقعی 🌿

🔹 از نگاه علمی:
پژوهش‌ها توی روان‌شناسی سلامت نشون دادن که پذیرشِ ندانستن،
باعث کاهش اضطراب و افسردگی توی بیماران سرطانی میشه.
وقتی ذهن یاد می‌گیره با «ناقطعیت» کنار بیاد،
فعالیت بخش اضطراب در مغز (آمیگدالا) کمتر میشه
و سیستم عصبی آروم‌تر کار می‌کنه.
درمان‌هایی مثل MBCT و ACT هم دقیقاً بر همین پایه‌ان:
آرام موندن در دلِ ندانستن، به جای فرار ازش.

🔹 از نگاه دل:
پذیرش ندانستن یعنی با خودت مهربون باشی و بگی:
«نمی‌دونم فردا چی میشه…
اما می‌دونم الان نفس می‌کشم،
می‌تونم مهربون باشم با خودم،
بخندم، استراحت کنم، زندگی کنم.»

گاهی شجاع‌ترین کار دنیا، دونستن نیست —
زندگی کردنه، درست وسطِ ندانستن 💛

✨ تمرین کوچیک امروز:
هر وقت ذهنت رفت سراغ سناریوهای نگران‌کننده،
فقط با مهربونی بهش بگو:
«الان نمی‌دونم، و اشکالی نداره.»
بعد برگرد به نفس‌هات.
همین جمله‌ی ساده می‌تونه شروع یه آرامش عمیق باشه.

💗 یادداشت امروز :
چند دقیقه وقت بذار و در باکس زیر بنویس:
«کجاها تو زندگیم سعی کردم همه‌چیزو کنترل کنم